XVIII-wieczny portret Alfreda autorstwa Samuela Woodforde
Alfred "Wielki" Cerdicingas (urodzony w Wantage, Dorset, między 846 a 849 rokiem, zmarł w Winchester, 25, 26 lub 28 października 899 roku) herb Syn Ethelwulfa Cerdicingas króla Wessexu, Essexu, Sussexu, Kentu i Osburga of Hampshire, córki Oslac of Hampshire. Król Wessex od 23 kwietnia 871 roku do 26 października 899 roku [koronowany w Kingston-upon-Thames], król Anglosasów od 879 roku do 26 października 899 roku. W Winchester między 868 a 869 rokiem poślubił Ethelswitha (urodzona zapewne około między 948 a 953 rokiem, zmarła w opactwie Św. Marii w Winchester, między 5 a 8 grudnia 905 roku), córkę Ethelreda "Mucel", ealdorma Gainas i Eadburgi Cerdicingas of Mercian, być może córki Ceolwulfa (Coenwulfa) II Cerdicingas, króla Mercji. Jeden z najwybitniejszych królów wczesnej historii Anglii. Panował od roku 871 w mało sprzyjających okolicznościach przejmując władzę po swoim bracie, Ethelredzie I, który zginął z rąk Duńczyków pustoszących kraj. Mimo że wojna doprowadziła rolnictwo do upadku, zdołał skonsolidować grupę małych państewek w państwo zdolne stawić im silny opór zbrojny. Jego życie i polityka były opisywane przez wielu kronikarzy (np. Kronika anglosaska), ale najdokładniej opisuje je Asser, jego osobisty biograf. Urodził się między w miejscowości Wantage na terenie obecnego hrabstwa Oxfordshire (wówczas było to Berkshire). Był najmłodszym synem króla Wesseksu Ethelwulfa i jego pierwszej żony, Osburgi, córki królewskiego cześnika, Oslaca. Prawdopodobnie w wieku 5 lat został wysłany na naukę do Rzymu. Został tam przyjęty przez papieża Leona IV, który (wg Kroniki anglosaskiej) "namaścił go na króla". Historycy doby wiktoriańskiej zinterpretowali to jako akt koronacji Alfreda, zagwarantowania jego praw do tronu Wesseksu. Wydarzenie to jest jednak nieprawdopodobne, zważywszy na fakt, że Alfred miał trzech starszych braci. W 855 roku towarzyszył ojcu, kiedy ten przybył do Rzymu z pielgrzymką. W drodze powrotnej przebywał pewien czas na dworze króla Franków Zachodnich Karola II "Łysego". Do Anglii wrócił w 856 roku. Asser przekazuje nam z tego okresu życia Alfreda opowieść o tym, jak jego matka, Osburga, obiecała dać tom poezji anglosaskiej temu z jej synów, który pierwszy będzie umiał jej przeczytać fragment księgi. Alfred wówczas zaniósł książkę swojemu opiekunowi i kazał mu ją tak długo sobie czytać, dopóki nie nauczył się jej na pamięć. W ten sposób dostał księgę. Ta historia może być prawdziwa, może być również wymyślona w celu zilustrowania jaką młody Alfred przejawiał chęć do nauki. Ojciec Alfreda zmarł w 858 roku i tron objął najstarszy z braci, Ethelbald. Po jego rychłej śmierci w 860 roku, korona przypadła kolejnemu z braci, Ethelbertowi. Gdy i ten zmarł okoku 865 roku, tron objął trzeci z braci Alfreda, Ethelred I. Nic nie wiemy o życiu Alfreda w okresie rządów jego dwóch najstarszych braci. Na scenę polityczną wkracza dopiero podczas panowania Ethelreda I. Był wówczas uznany następcą tronu i otrzymał tytuł secundariusa. W 868 roku stawał u boku swojego brata podczas kampanii przeciwko Duńczykom w Mercji. Uczestniczył we wszystkich bitwach z wielkim duńskim najazdem 870/871 roku - zwycięstwie pod Englefield (31 grudnia 870 roku), klęsce pod Reading (4 stycznia 871 roku), kolejnym sukcesie Ashdown (8 stycznia 871 roku) i klęsce pod Basing (22 stycznia 871 roku). 23 kwietnia 871 roku, z ran odniesionych w bitwie pod Merton, zmarł król Ethelred, pozostawiając koronę swojemu młodszemu bratu. Zajęty ceremoniami pogrzebowymi Alfred nie mógł dać skutecznego oporu Duńczykom, którzy w maju 871 roku dwukrotnie pokonali Anglosasów. W czerwcu Alfred był zmuszony podpisać pokój, w którym uznawał duńską władzę na północy Anglii. Pokój przetrwał 5 lat. W 876 roku nowy wódz Duńczyków, Guthrum, poprowadził swoich ludzi na południe. Ominął wojska królewskie i zdobył Wareham w hrabstwie Dorset. Na początku 877 roku, pod pretekstem negocjacji, przesunął swoje wojska na zachód i zdobył Exeter. Tam jednak został otoczony przez wojska Alfreda. Duńska flota została zniszczona przez sztorm, wobec czego Guthrum zdecydował się zawrzeć pokój z Alfredem. Wycofali się do Mercji, ale w styczniu 878 roku niespodziewanie zaatakowali Chippenham, gdzie od Bożego Narodzenia przebywał Alfred. Miasto zostało zdobyte, a ludność wymordowana. Alfred z niewielkim orszakiem uciekł Duńczykom i wędrując lasami i bagnami dotarł na Wielkanoc do Athenley, gdzie rozpoczął zbieranie armii. Asser przekazał nam z tego okresu opowieść jak Alfred uciekał przez Somerset Levels. Znalazł wtedy schronienie u pewnej kobiety, która (nie poznawszy króla) kazała mu pilnować piekących się ciastek. Alfred zadumał się jednak nad nieszczęściami królestwa i zapomniał o ciastkach, które spaliły się. Został za to zwyzywany przez kobietę po jej powrocie. Po zorientowaniu się w tożsamości gościa kobieta zaczęła przepraszać. Wówczas król odrzekł, że to on powinien prosić o wybaczenie. Po dotarciu do Athenley Alfred rozpoczął zbieranie lokalnych wojsk z Somerset, Wiltshire i Hampshire. Inna opowieść przedstawia jak Alfred zakradł się w przebraniu śpiewaka do duńskiego obozu, aby poznać plany wroga. Nie wiadomo, czy ta opowieść jest prawdziwa. W każdym razie na wiosnę 878 roku Alfred zebrał armię i ruszył przeciwko Duńczykom. Do decydującej bitwy doszło w maju pod Edington. Po całodniowej walce Duńczycy złamali szyk i rzucili się do ucieczki. Guthrum z niedobitkami schronił się w Chippenham i skapitulował po 14 dniach oblężenia. Na mocy podpisanego traktatu w Wedmore, Guthrum i 21 jego towarzyszy przyjęło chrzest. Dokonano również podziału Brytanii. Alfred miał rządzić południowo-zachodnią częścią kraju. Północny wschód przypadł Duńczykom i otrzymał nazwę Danelaw. Przez kilka lat panował spokój. Dopiero w 884 roku (lub 885 roku) miał miejsce najazd Duńczyków na Kent. Został on odparty, ale zachęcił do wystąpienia Duńczyków z Anglii Wschodniej. Kontrakcja Alfreda zakończyła się zdobyciem Londynu (885 lub 886 roku) i kolejnym traktatem między Alfredem a Guthrumem. Na kilka lat znowu zapanował spokój. Duńczycy zaatakowali ponownie jesienią 892 lub 893 roku. Najeźdźcy zaatakowali w dwóch grupach, liczących łącznie 330 łodzi. Ich celem był podbój i kolonizacja. Jedna z grup wylądowała w Appledore w Kencie, druga, pod dowództwem Haestena, również w Kencie, w Milton. Alfred zajął pozycję, dzięki której mógł kontrolować działania obu grup. Podczas negocjacji z Haestenem Duńczycy z Appledore przełamali blokadę i ruszyli na północny zachód. Ich śladem ruszył syn króla, Edward. Doścignął on Duńczyków i zmusił do wycofania się na wyspę Hertfordshire Colne. Następnie wycofali się do Essex, gdzie, po kolejnej porażce, połączyli się z Haestenem. Alfred był w drodze na spotkanie ze swoim synem, gdy otrzymał wieści, że Duńczycy z Nortumbrii i Anglii Wschodniej oblegli Exeter i inną, nieznaną nam, fortecę w północnym Devon. Król błyskawicznie ruszył na odsiecz i uwolnił Exeter od oblężenia. Tymczasem Haesten ze swoimi ludźmi ruszył w drogę doliną Tamizy na spotkanie Duńczyków z Północy. Na ich drodze stanęły jednak siły anglosaskie pod wodzą earldormanów Mercji, Wiltshire i Somerset. Zmusili oni Duńczyków do odwrotu na północny zachód, na koniec oblegli ich w Buttington. Próba przebicia się Duńczyków zakończyła się klęską. Korzystając jednak z uśpienia czujności oblegających przebili się w końcu do Chester. Ponieważ zbliżała się zima Anglosasi nie ryzykowali zimowego oblężenia, ale zniszczyli całe zapasy żywności w okolicy. Na początku następnego roku (894 lub 895) głód zmusił Duńczyków do kolejnej próby przebicia się do Essex. Na przełomie 894 i 895 roku (lub 895 i 896 roku) Duńczycy spuścili swoje statki na Tamizę i umocnili się na nich 21 mil od Londynu. Bezpośredni atak na statki nie przyniósł powodzenia, ale później tego samego roku Alfred zablokował rzekę uniemożliwiając Duńczykom ewakuację. W 896 lub 897 roku odeszli w większości do Nortumbrii i Anglii Wschodniej. Reszta wróciła na kontynent. Kampania dobiegła końca. Aby móc skutecznie odpierać ataki Duńczyków z Nortumbrii i Anglii Wschodniej na wybrzeża Wesseksu, Alfred zdecydował się rozbudować flotę wojenną. Wbrew powszechnym wyobrażeniom król Alfred nie był twórcą brytyjskiej marynarki wojennej. Bitwy morskie toczył już jego ojciec Ethelwulf w 851 roku. Wiadomości o walkach na morzu pochodzą również z lat 833 i 840 roku Alfred wprowadził jednak do służby nowy typ okrętów, jak podaje Kronika anglosaska był on szybszy, stabilniejszy oraz posiadał wyższe burty niż każdy inny. Były poruszane przez 60 wioseł. Do ich budowy sprowadzano rzemieślników z Fryzji i to Fryzowie stanowili trzon ich załóg. Okręty te nie odnosiły jednak większych sukcesów, często natomiast tonęły podczas sztormów. Mimo to, zarówno brytyjska Royal Navy jak i amerykańska US Navy, uważają Afreda za swojego założyciela. Pierwszy okręt przydzielony do amerykańskiej Floty Kontynentalnej podczas wojny o niepodległość nazywał się właśnie Alfred. Trzon lądowej armii anglosaskiej, pospolite ruszenie fyrd, również zostało zreorganizowane. Podzielono je na dwie części, z których jedna pozostawała w domach, druga natomiast brała udział w walkach. Administrację wojskową stanowili thesaurius (skarbnik), cellararius (odpowiadał za zaopatrzenie w żywność) i pincerna (zajmował się sprawami organizacyjnymi). Król wzmocnił również swoją straż przyboczną, która była jedynym stałym wojskiem anglosaskim. Alfred zajął się również najsłabszym ogniwem w anglosaskim systemie obrony, mianowicie fortecami, z których większość znajdowała się w opłakanym stanie, a wiele było pozbawionych załóg. Alfred wybudował w całym kraju sieć umocnionych wzgórz, tzw. burhs (lub boroughs). W tych grodach stacjonowały stałe garnizony. Owe fortece, lepiej niż inne osiedla zabezpieczone od najazdów wikingów, stawały się z czasem zalążkami miast i wielkich centrów handlowych. Król popierał osadnictwo w tych grodach, gdyż mógł od osiadłej ludności pobierać podatki. Król przeprowadził również reformy administracyjne, tworząc system shire'ów, ziemskich jednostek administracyjnych. Przeprowadził również kodyfikację praw lokalnych dla każdej ziemi swojego królestwa (tzw. Doom Book). Niewiele wiadomo o polityce zagranicznej króla Alfreda. Pewnym jest, że korespondował z Eliaszem III, patriarchą Jerozolimy w latach 878-907. Podobno wysłał również misję do Indii. Utrzymywano również kontakty z dworem kalifa w Bagdadzie. Szczególną wagę Alfred przywiązywał do kontaktów z papiestwem. Około 890 roku Wulfstan z Haithabu odbył podróż z Półwyspu Jutlandzkiego na Bałtyk, gdzie odwiedził pruskie miasto handlowe Truso. Po tej podróży pozostała relacja pióra samego Alfreda. Więcej wiemy o stosunkach Alfreda z książętami walijskimi. Wg Assera, książęta południowej Walii, zagrożeni przez mieszkańców Walii północnej oraz Mercji, oddali się pod opiekę władcy Wessexu. Później w ich ślady poszli książęta północnej Walii, wspierając czynnie Alfreda w walkach z Duńczykami w 893 roku. Interesował się również Irlandią wysyłając poselstwa do tamtejszych klasztorów oraz przyjmując na swoim dworze irlandzkich mnichów. Zmyślona jest natomiast historia o tym, że Alfred został w dzieciństwie oddany na naukę do jednego z irlandzkich klasztorów. Kościół angielski przeżywał pod koniec IX w. ciężkie czasy. Następował upadek życia klasztornego, gdyż klasztory były częstymi celami duńskich ataków. Król Alfred ufundował dwa lub trzy nowe klasztory i osadził w nich zagranicznych mnichów, ale to nie powstrzymało topnienia angielskiej sieci klasztornej. Wraz z upadkiem klasztorów nastąpił upadek edukacji i zanik umiejętności czytania. Król Alfred pisał, że nauka tak strasznie podupadła, że po naszej stronie rzeki Humber niewielu było takich, którzy by potrafili przetłumaczyć mszał na angielski lub przełożyć listy z łaciny. W tej sytuacji Alfred oparł się na uczonych zagranicznych, których, wzorem Karola Wielkiego, sprowadzał na swój dwór. Byli to m.in. Walijczyk Asser, Flandryjczyk Grimbald czy uczony mnich Jan z Korbei. Przy ich pomocy Alfred założył szkołę pałacową i hojnie uposażył szkołę w Oksfordzie. Wartym odnotowania jest fakt, że król nie chciał ograniczyć edukacji do kręgu możnych i duchownych, ale udostępnić ją wszystkim poddanym. Wprowadził coś na kształt przymusu szkolnego, nakazując posiadającym więcej niż 2 łany ziemi posyłanie swoich dzieci do szkoły. Bardziej uzdolnieni chłopcy mieli kontynuować naukę na wyższym poziomie. Do szkoły pałacowej przyjmowano nie tylko dzieci arystokratów, ale także zdolnych chłopców z niższych warstw społecznych. Król dbał również o rozwój języka narodowego. Osobiście tłumaczył na staroangielski różne łacińskie dzieła, np. Pociechę filozofii Boecjusza, Historia adversus paganos Orozjusza, czy Cura pastoralis papieża Grzegorza I "Wielkiego". To ostatnie dzieło Alfred rozesłał do wszystkich biskupów w swoim królestwie z zaleceniem, aby bezzwłocznie przystąpili do podniesienia stanu oświaty w swoich diecezjach. Alfred przetłumaczył też "Historię kościelną ludu angielskiego" autorstwa Bedy "Czcigodnego". Zainspirował też napisanie w języku narodowym Kroniki anglosaskiej. Król Alfred zmarł 26 października 899 roku. Data podana w Kronice anglosaskiej, rok 901, jest uważana za mało prawdopodobną. Przyczyna jego śmierci jest nieznana. Początkowo został pochowany w Old Minster w Winchesterze. Później jego ciało zostało przeniesione do nowo powstałego opactwa benedyktyńskiego New Minster w Winchesterze, zbudowanego przypuszczalnie właśnie w celu umieszczenia tam ciała króla, a stamtąd w 1110 roku mnisi przenieśli się do pobliskiego Hyde, dokąd zabrali również prochy Alfreda oraz jego żony i syna Edwarda. Za rządów Henryka VIII opactwo wyburzono, jednak grobowce królewskie pozostały nienaruszone. Odnaleziono je przypadkiem i zniszczono w 1788 roku podczas prac budowlanych, prowadzonych przy wznoszeniu więzienia. W latach 60-tych XIX wieku odkryto tam ludzkie kości, które uznano za szczątki Alfreda. Zostały one pogrzebane w Hyde. W 1999 roku odsłonięto pozostałości grobu Alfreda. Alfred poślubił Ealhswith, córkę Ethelreda zwanego Mucel (Mucil), eldormana Gainas (Gaini) w Mercji (zapewne identycznego z Gainsborough), i jego żony Edburgii, księżniczki z królewskiej dynastii Mercji, być może córki Ceolwulfa (Coenwulfa) II, króla Mercji. Alfred i Ealhswith mieli razem około trzech synów i cztery córki. Alfred z nieznaną kobietą miał następujące potomstwo: Thurcytel (Turketul) (urodzony około 907 roku, zmarł 3 lipca 975 roku), fundator opactwa w Croyland, kanclerz króla Athelstana, mnich w założonym przez siebie opactwie benedyktyńskim w Croyland i opat, Elfwine (poległ w 937 roku, Ethelwine (poległ w 937 roku).11-09-2022
09-08-2020